Czwarty

Piłkarze siedzieli punkt dziewiąta w restauracji i czekali na swoje śniadania.

Lucas siedział przy stoliku z Davidem, Lukaką, Cechem, Hazardem i Lampardem, kiedy przyszła pora, żeby to oni dostali swoje talerze. Piazon z niecierpliwością wyczekiwał Natalie i patrzał się w jej stronę, a kiedy ją ujrzał i popatrzył w jej oczy, od razu się rozpromienił.

-Przestań się cieszyć jak głupi do sera – kopnął go pod stołem David. Lucas spiorunował go wzrokiem, a reszta wybuchła śmiechem.

Dziewczyna  usiadła przy stoliku znajdującym się tuż obok jego.

Spojrzał na nią wymownie, po czym przypomniał sobie wczorajszą rozmowę, że Natalie ma dzisiaj dzień wolny.

- Chłopcy – przemówił trener – Macie półgodziny na zjedzenia śniadania. Punkt dziewiąta czterdzieści chcę was widzieć przed hotelem przygotowanych! Za jakiekolwiek spóźnienia będą dodatkowe pompki na treningu.

Wszyscy przytaknęli a Lucas znów spojrzał na dziewczynę, która była roześmiana.

Mimowolnie sam się uśmiechnął, lecz jego chwila zapomnienia została brutalnie przerwana przez przyjaciela, który znów kopnął go pod stołem lekko w nogę i dodał:

- Co się cieszysz jak głupi do sera?

Osiemnastolatek tylko spiorunował wzrokiem Davida. Wszyscy wybuchli śmiechem. Lucas kiwnął głową „mówiąc”  żeby spojrzał za siebie.

Ten się odwrócił i ponownie wrócił do jedzenia.

- Rozumiem – powiedział i zaśmiał się.

Kiedy skończyli, wszyscy wstali od stołu kierując się jeszcze do pokoi po najpotrzebniejsze rzeczy na trening.  Lucas zamienił słowo z Davidem, po czym ten kiwnął głową i poszedł do windy.

Młodszy brunet został i podszedł do Natalie oraz  Mariny.

- Cześć – powiedział do obu, lecz do Nat schylił się i lekko musnął jej wargi. Dziewczyna nie kryła lekkiego zaskoczenia.

- Kończę trening o piętnastej… Spotkamy się? – spytał uśmiechnięty.

Brunetka przytaknęła.

- Nie powinieneś iść na trening? Spóźnisz się – zaśmiała się Nat  z Mariną.

- Powinienem i zaraz pójdę. David mi zaraz przyniesie torbę  - puścił brunetce oczko i poczuła jak jej policzki się rumienią.

- Lucas! – usłyszeli głos za sobą. Sam zainteresowany  się odwrócił i zobaczył zdyszanego kolegę, który nawołuje go nawet ręką.

-Dobra, idę. Do zobaczenia później – wstał szybko i podszedł do przyjaciela. Pomachali im jeszcze i zniknęli im z oczu.

- Powinnaś z nim porozmawiać – powiedziała Marina, popijając herbatę.

- Wiem, zrobię to jak się spotkamy – odpowiedziała brunetka. – Tylko nie wiem co mam mu powiedzieć – dopowiedziała smutnym głosem i spuściła wzrok na swoje kolana.

- Powiedz mu prawdę! Że masz białaczkę i nie wiesz co będzie dalej. – blondynka złapała dłoń przyjaciółki by dodać otuchy- Będzie dobrze.

- Mogłam się na nic nie zgadzać… Teraz nie musiałabym mu mówić i się tym wszystkim tak przejmować – głośno westchnęła i mieszała cukier w herbacie, który się już dawno rozpuścił.

~*~

- Ty weź tak o niej dużo nie myśl! – krzyknął David z drugiego końca boiska

- Cicho siedź – odpowiedział mu Lucas  i dalej się rozciągał – Coś czuję, że coś się dzisiaj wydarzy – powiedział wstając z murawy i podchodząc do przyjaciela.

-Niby co?

- A skąd mam to wiedzieć?

- Nie obijać się! – krzyknął trener – Dobierać się w drużyny i gramy!

Zawodnicy wykonali posłusznie  polecenie  Roberto Di Matteo i zaczęli grać.

Oczywiście Lucas nie wybrał drużyny w której znajdował się David, bo by się od razu pozabijali przez wykręcanie sobie żartów pod nosem.

~*~

- Przepraszam za spóźnienie, ale David zajął łazienkę na ponad godzinę … myślałem, że rzucę się na niego z siekierą – zaczął osiemnastolatek, lekko zdyszany.- Tutaj proszę, bilet na dzisiejszy mecz – dopowiedział i dał dziewczynie wejściówkę. Zobaczył, że dziewczyna nie jest taka radosna jak niecałe dwa dni temu. – Coś się stało? – spytał i założył kosmyk włosów za jej ucho.

- Musimy porozmawiać i to dość poważnie.

- No to może wyjdziemy na dwór? Tam się przejdziemy

Dziewczyna przytaknęła i udała się w stronę wyjścia z hotelu z lekko spuszczoną głową.

Usiedli na odmalowanej niedawno ławce. Brunet usadowił się tuż obok niej i objął ją ramieniem.

- Więc co się stało? – spytał i delikatnie swoją dłonią i podniósł jej głowę, by spojrzała w jego oczy.

- Lucas, nie chcę cię oszukiwać. Pewnie to wszystko skończy się wraz  z twoim wyjazdem na inne mecze... Ty będziesz grał w innych miastach, ja tu wciąż będę i skończę szkołę przez Internet, a potem… nie będzie żadnego potem – prychnęła ironicznie.

- Nie skończy się to wszystko wraz z moim wyjazdem, obiecuję ci to. Chciałem z Tobą właśnie o tym porozmawiać… Chcę wciąż mieć z Tobą kontakt… Chciałbym do ciebie przyjeżdżać, albo chciałbym byś  ty do mnie przyjeżdżała. Niby to były dwa dni, ale ja coś zacząłem czuć…- popatrzał w jej zaszklone oczy – To były póki co najlepsze dni w moim życiu. – musnął delikatnie jej wargi.

- Lucas, ty nic nie rozumiesz. Ja umieram … - powiedziała i pozwoliła sobie na łzy. – Jestem chora… nieuleczalnie. Wiedz, że dla mnie to były również najlepsze dni w moim życiu.

Chłopak nie mógł uwierzyć w to co właśnie usłyszał. Ona umierała? Jak to możliwe? Dlaczego? Nie pytał jej o nic. Chciał wiedzieć, ale czuł, że jej sprawiłoby to ogromny smutek i ból

- To pozwól mi zadowolić cię póki na to wszystko jest czas. Pozwól mi na spełnienie twoich marzeń!

Dziewczyna przytaknęła delikatnie głową. Wtuliła się w jego bluzę, a on mocno ją objął.

- Jedź ze mną w dalszą trasę. Wykorzystajmy najpełniej ten czas – znów popatrzał na nią i pocałował jej zgrabny nos.

 _______

Ten odcinek zaliczę do tych chyba mniej udanych prawda?