Piąty

- Jedź ze mną w dalszą trasę. Wykorzystajmy najpełniej ten czas – znów popatrzał na nią i pocałował jej zgrabny nos.

Nie powiedziała nic, tylko przytaknęła. Chciała tego, pragnęła spędzić pozostały jej czas w towarzystwie kogoś kogo chyba kochała.  Rodzice przestali się nią interesować kiedy założyli pierwszy hotel…Przypomnieli sobie o niej jak przyszedł czas  przeprowadzki. Tak było odkąd ojciec  jest w branży hotelarskiej.

- Zgadzasz się? – spytał i zobaczyła w jego oczach małe iskierki.

Ona znów się nie odezwała tylko przytaknęła.

- Zobaczysz, pojedziemy do Londynu, tam ze mną zamieszkasz. Potem pojedziemy do Brazylii, bo mówiłaś, że tam cię jeszcze nie było. Potem pojedziemy do Hiszpanii, bo z kolei mnie tam nie było na dłuższą chwilę.

- A treningi? – spytała ze zaszklonymi oczami.

- Powiem trenerowi w jakiej jestem sytuacji, na pewno zrozumie – pocałował ją w czoło i dalej gładził jej ramie. Kiedy zobaczył na jej ciele gęsią skórkę, bez słowa zdjął swoją klubową bluzę  i okrył nią Natalie. Ta tylko jeszcze mocniej wtuliła się w jego tors.

Nie była już tą odpowiedzialną, silną, radosną dziewczyną, którą poznał na początku. Teraz była słaba, mała, smutna i borykająca się z ogromnym problemem, rzec można że życiowym.

Siedzieli tak na ławeczce, aż do zachodu słońca, który podziwiali i przy którym znów się pocałowali.

~*~

- Natalie, twój ojciec dzwoni od kilku dobrych godzin – powiedziała Marina, wstając z łóżka, słysząc jak jej przyjaciółka wchodzi do pokoju.

- Mówiłaś mu, że mnie nie ma?

Dziewczyna przytaknęła.

- Radzę ci oddzwonić do niego, bo ostatnim razem już nie był miły.

Brunetka przytaknęła i wzięła telefon do ręki i wybrała numer ojca.

- Gdzie ty się podziewasz, dziecko!? Dzwoniłem z tysiąc razy!

- Cicho bądź, nie było mnie w pokoju. Wyszłam sobie na miasto! – krzyknęła – Już nawet wyjść nigdzie nie mogę?!

- Nie krzycz na mnie gówniaro!

- Mów co chciałeś, nie mam za bardzo czasu – ponagliła go.

Ten tylko wypuścił głośno powietrze  i zaczął:

- Mówiłem ci, że otwieramy z mamą nowy hotel.

- A ja powiedziałam, że nigdzie się stąd nie ruszam z Wami. Jestem pełnoletnia i nie uśmiecha mi się ciągle jeździć za wami po całym świecie.  Dajcie mi wreszcie  skorzystać z życia tak jak ja chcę.

- Tak myślałem, więc co chcesz robić?

- Chciałabym pojechać do Londynu – oznajmiła dziewczyna na co usłyszała ponowne głośne wypuszczenie powietrza ojca, jak i zobaczyła po minie przyjaciółki wielkie zdziwienie, które mówiło wielkie ‘’ CO?!’’

- Londyn powiadasz, dobrze. Mogę się na to zgodzić, pod warunkiem, że będziesz dzwonić.

- Dobrze, będę. – powiedziała – Dziękuje wam.

Rozłączyła się i usiadła na łóżko.

- Naprawdę zaproponował ci, żebyś pojechała z nim? – Marina wciąż nie dowierzała w słowa przyjaciółki, która cały czas przytakiwała na to pytanie.

- Powiedziałaś mu o chorobie, a on ci zaproponował wyjazd?!

Brunetka znów przytakiwała.

- Takiego chłopaka to ze świecą szukać! – klasnęła w dłonie Marina i przytuliła się do Natalie, która uśmiechała się delikatnie, wiedząc, że Lucas jest najwspanialszym chłopakiem na jakiego mogła trafić.

~*~

- Wiesz, że musisz porozmawiać z trenerem o niej? Nie wiadomo czy możemy ją zabrać – mówił David, patrząc na osiemnastolatka, który obracał między palcami monetę.

-  Słuchasz mnie w ogóle? – dwudziestopięciolatek pomachał ręką przed oczami młodszego.

- Tak, słucham cię i przestać mi machać tą ręką, bo mi zęby wybijesz – mruknął pod nosem. Wciąż myślał o sytuacji jaką spotkała jego… no właśnie, kto? Dziewczyna? Przyjaciółka?

- Porozmawiam z nim po meczu – Lucas mruknął znów pod nosem.

Zbliżała się godzina siedemnasta trzydzieści i zawodnicy zbierali się do wyjazdu na Yankee Stadium, gdzie mieli rozegrać mecz towarzyski z Paris Saint-Germain.

- Wszyscy są? – trener przeszedł się  po autokarze i zobaczył, że brakuje mu dwóch zawodników.- PIAZON I LUIZ – wydarł się.

- Jesteśmy – odpowiedział im dwudziestopięciolatek z uśmiechem. Razem z Lucasem, szybko oddychając  zajęli swoje miejsca. Było widać, że biegli. Spojrzeli na trenera. – Jesteśmy pół minuty przed czasem! - Wtedy David pokazał zegarek, który dopiero teraz wskazywał siedemnastą trzydzieści.

- Niech wam będzie – odpowiedział trener i poszedł na przód autokaru.

- Wszystko twoja wina! Zawsze mi się obrywa bardziej, a to przez ciebie się spóźniamy -  mruknął Piazon, wygodnie rozsiadając się w autokarze.

- Nie moja wina, że zawsze musisz chować mi korki!

 ___________

i tak oto zakończył się odcinek piąty, moje drogie :)

Zostały jeszcze 2 i epilog!

Chcecie mi w czymś doradzić? Po zakończeniu tego opowiadania, które mam zacząć publikować

a) O Lewandowskim

b) o Fabio Coentrao

Proszę, o załączenie odpowiedzi w komentarzu. Zapraszam też na swoje drugie opowiadanie- O Ramosie KLIK

I może zainteresuje Was kolejna wiadomość jaką jest  opowiadanie, które piszę - o skokach tym razem :)

Pozdrawiam Was kochane : *